เมื่อนวันแห่งความรัก ปี 2555 ที่ผ่านมา ร.พ.ดอยสะเก็ดได้เปิดวงเล่าเรื่องการดูแลด้วยหัวใจแห่งความเป็นมนุษย์ มีเรื่องเล่าส่งเข้ามา 13 เรื่องครับ ค่อยๆเล่าเรื่องในบรรยากาศเบาเบาสบาบสบาย นอนบ้างนั่งบ้าง
มีเรื่องเล่าทั้งนอกร.พ.และ ในร.พ. แต่เรื่องที่ได้รางวัลไปก็จัดเป็นเรื่องเล่าฟอร์มใหญ่ เหมือนหนังฟอร์มใหญ่ ก็ย่อมเบียดคู้แข่งตกไปเป็นธรรมดา ก็เป็นที่น่าสังเกตครับว่าเรื่องเล่าที่มาจากข้างนอกร.พ. เป็นการดูแลผู้ป่วยที่บ้าน เกิดความผูกพัน มีเรื่องราวที่หลายมิติ ต่อเนื่อง เห็นภาพแห่งการส้รางเสริมสุขภาพ เห็นภาพของควาเมป็นมนุษย์ได้ยาว มีพลอตที่ดี ... แต่เรื่องการประกวด ก็เป็นกุศโลบายอย่างหนึ่งครับ
ผมคิดว่า การที่มีคนมาเล่าเรื่องราวในการดูแลผู้ป่วยด้วยหัวใจแห่งความเป้นมนุษย์ร่วมกัน เป็นเรื่องที่ดี เป็นเรื่องที่จะทำให้องค์กรหรือร.พ. ตลบอบอวลไปด้วยเรื่องราวแห่งความรักที่ดีงามต่อไป ขอเพียงผู้จัดได้มีความอดทนที่จะเปิดเวทีแห่งความรักนี้ต่อไป อย่างต่อเนื่อง ก็จะเห็นผลได้ในไม่ช้า แน่นอน ครั้งนี้ก็ถือเป็นครั้งที่สอง ที่ผมเห็น แต่ก็มีคนกระซิบตอนอยู่ในวงเล่า ว่า ก็เคยมีก่อนหน้านี้อีกเหมือนกัน
เรื่องเล่าที่ไม่ใช่เป็นเรื่องฟอร์มใหญ่อย่างเรื่องของการขี่รถมอเตอร์ไซต์ไปส่ง คนไข้ที่ไม่มีรถกลับบ้าน ผมเชื่อว่าถ้ามีเรื่องราวที่มีการเอื้ออาทรอย่างนี้มาแบ่งปัน ร.พ. เราจะเกิดแผ่นดินแผ่นดินทองเลยนะครับ
เรื่องของพยาบาลที่เพียงแค่เอามือไปกุมมือของผู้ป่วยที่กำลังเคว้งคว้าง เพียงเท่านี้ครับ ก็เป็นการที่ได้ดูแลผู้ป่วยด้วยหัวใจอันยิ่งใหญ่ ... เรื่องราวของการซ่อมรถเครื่องให้ผู้ป่วย เรื่องของ การแนะนำผู้ป่วยเท่าที่เราจะทำได้ เรื่องของความรู้สึกที่มีให้กันในกลุ่มเจ้าหน้าที่ หรือกลุ่มผู้ป่วย ... การช่วยชีวิตผู้ป่วยจากการ ที่ทำให้คนไข้ไม่ฆ่าตัวตาย ความรู้สึกที่ทำงานให้เจ้าหน้าที่ด้วยกัน ฯลฯ ผมว่าเรื่องเล็กเล็กที่รวมกันเป็นหลายร้อยเรื่องก็จักเป็นตำนานที่น่าจดจำไม่รู้ลืม ด้วยความรัก ...
อีกสองเดือน น่าจะมีวงเล่า อย่างนี้อีกครั้ง ... ชวนกันมาเล่ามาฟังนะครับ ..
สมคบ ....
น่าดีใจมากค่ะ ที่มีเวทีเช่นนี้ ถึงแม้บางเรื่องจะเป็นฟอร์มเล็กๆ แต่ก็ทำให้เข้าใจความเป็นหัวใจมนุษย์มากขึ้น น้องๆกล้าแสดงออก อย่างไรก็ตาม แม้ว่าคุณสบคบจะไม่ยอมอยู่ด้วยกันต่อ คนจัดก็จะอดทนจัดต่อไป แต่อาจได้ไม่ดีเท่านะคะ
ตอบลบ